Niezrównany skrzydłowy w Panteonie Białej Gwiazdy

Zapraszamy do zapoznania się z sylwetką Władysława Giergiela.

2 kwietnia 1939 roku w zespole Wisły zadebiutował Władysław Giergiel.

Urodził się 29 września 1917 roku jako syn grzegórzeckiego stolarza, ale fachu po ojcu odziedziczyć nigdy nie zamierzał. Od dziecka uganiał się za piłką na krakowskich boiskach, a razem ze swoim najlepszym kumplem Mieczysławem Graczem założył zespół „Juventus”. Grywali po krakowskich podwórkach, ogrywając czasem starszych od siebie chłopaków, aż w końcu zechcieli grać w piłkę naprawdę na serio. Pierwsze kroki skierowali na drugą stronę Błoń, tam jednak nikt nie był zainteresowany chłopakami z Grzegórzek. Młodzi piłkarze trafili więc do Wisły i zostali tam na lata.

Władysław Giergiel swój pierwszy mecz w koszulce z Białą Gwiazdą zagrał 2 kwietnia 1939 roku, kiedy Wisła w I kolejce podejmowała Polonię Warszawa. Krakowski zespół wygrał 2-1, mimo gry w dziesiątkę po czerwonej kartce dla Szumilasa. Giergiel najdłużej z całej „grzegórzeckiej ekipy” czekał na debiut. Na swoje ligowe bramki też czekał cztery kolejki, ale jak już strzelił… to od razu trzy i to w derbach. 7 maja 1939 na stadionie Wisły Biała Gwiazda rozgromiła rywalkę 5-1. Giergiel „napoczął” gości w pierwszej minucie, mocno zakłopotał w 25, a na końcu rzucił na kolana w 77 po strzale głową. W międzyczasie gole dla Wisły zdobyli jeszcze Wiktor Cholewa i Artur Woźniak.

Nasz bohater spiął klamrą także pewną epokę. Giegiel wywodził się z pokolenia piłkarskich Kolumbów. Najlepsze lata kariery zabrała mu wojna. Wojna, którą było czuć w powietrzu 20 sierpnia 1939 w Krakowie. Wtedy Wisła wygrała z Warszawianką 4-2. Do przerwy było 2-2, ale pod koniec meczu Giergiel dwa razy (80 i 82 minuta) „ruszył głową” i zdobył dwa gole. Były to ostatnie bramki przed wojną. Derby, które miały zostać rozegrane 3 września nie odbyły się. 6 września do Krakowa wkroczyli Niemcy…

Giergiel podczas okupacji występował w konspiracyjnych mistrzostwach Krakowa. Wojna wywarła ogromny wpływ na losy jego i jego kolegów. Po wojnie rzeczywistość także nie była kolorowa. Jeden okupant de facto zamienił się miejscami z drugim. W takich okolicznościach Pan Władysław zdobył z Wisłą jeszcze dwa mistrzostwa Polski (1949 i 1950). W wieku 33 lat zawiesił buty na kołku. Potem realizował się jako trener między innymi Wawelu Kraków i Śląska Wrocław. We Wrocławiu zresztą spędził resztę swojego życia. Tam też zmarł 17 października 1991 roku.